عشرت خوش است و بر طرف جوی خوشتر است

می بر سماع بلبل خوشگوی خوشتر است

چمن خوش است و هوا دلکش است و می بی غش

کنون به جز دل خوش هیچ در نمی باید

ناله سعدی به چه دانی خوش است

بوی خوش آید چو بسوزد عبیر

آری خوش است وقت حریفان به بوی عود

وز سوز غافلند که در جان مجمر است

آن نه زلف است و بناگوش که روز است و شب است

وان نه بالای صنوبر که درخت رطب است

با جوانی سر خوش است این پیر بی تدبیر را

جهل باشد با جوانان پنجه کردن پیر را

چه عادلی است که ز عدل او ممالک را

تنعمی است موفی سعادتی است سعید

چه روی است آن که پیش کاروان است

مگر شمعی به دست ساروان است

عاشقی می گفت و خوش خوش می گریست

جان بیاساید که جانان قاتل است

خوشا! دلی که گرفتار زلف دلبند است

دلی است فارغ و آزاد، کو درین بند است