طایفه ای سماع را عیب کنند و عشق را

زمزمه ای بیار خوش تا بروند ناخوشان

گر قبا شد ز غمت پیرهنی حیف نباشد؟

کم از آن کز کف عشق تو بپوشیم قبایی

به رنگ و بوی بهار ای فقیر قانع باش

چو باغبان نگذارد که سیب و گل چینی

و گر چنان که مصور شود گزیر از عشق

کجا روم که نمی باشدم گزیر از دوست

ای عشق بس که کردی با عقل تنگ خویی

مسکین برفت و اینک بر تو گذاشت جا را

ز سر عشق هر آنچ از عبید پنهان بود

سرشگ جمله در افواه مردمان انداخت

ما ملامت را به جان جوییم در بازار عشق

کنج خلوت پارسایان سلامت جوی را

این خسته دل که دعوی عشق تو می کند

سوگند راستش بقد دلربای تست

منم ز شوق ز دیوانه تا تو سلسله زلفی

شدم به بوی تو آشفته تا تو غالیه بویی

تا ابد معمور باد این خانه کز خاک درش

هر نفس با بوی رحمان می وزد باد یمن