به اختیار شکیبایی از تو نتوان بود

به اضطرار توان بود اگر شکیباییست

تحیتی که بود حرز بازوی افلاک

تحیتی که بود ورد جان روح امین

نسیمش مشک و خاکش زعفران بود

هوایش جان و آب و روان بود

وقتی که شاهدان را، پیدا بود وفایی

احوال عاشقان، را ممکن بود نظامی

گر بختوری مراد خود خواهی یافت

ور بخت بدی سزای خود خواهی دید

هر چه نه پیوند یار بود بریدیم

وآنچه نه پیمان دوست بود شکستیم

نبینی که چون کارد بر سر بود

قلم را زبانش روان تر بود

گر چه شب مشتاقان تاریک بود اما

نومید نباید بود از روشنی بامی

سر عاشق که نه خاک در معشوق بود

کی خلاصش بود از محنت سرگردانی

نفسی وقت بهارم هوس صحرا بود

با رفیقی دو که دایم نتوان تنها بود