ز درگه کرمت روی ناامیدی نیست

کجا رود مگس از کارگاه حلوایی

تا باقی عمر بر چه آید

بر باد شد آن چه رفت هیهات

مبر ظن کز سرم سودای عشقت

رود تا بر زمینم استخوان هست

چو صافی عمر من ایام برد

از آن جرعه ای ماند و آن نیز درد

ببوی زلف سیاهت بباد دادم عمر

مرا که گفت که بنشین و باد میپیمای

چو من خواهم که گل چینم ز باغش

گرم خاری رود در دست، شاید

دریاب دمی که می توانی

بشتاب که عمر در شتاب است

رسید عمر بپایان و داستان فراق

ز حد گذشت و بپایان نمی رسد طومار

نه هر که ستم بر دگری بتواند

بیباک چنانکه می رود می راند

بنوش جام می ای جان نازنین عبید

شتاب میکند این عمر نازنین دریاب