بشمری بر خویشتن از بندگان خدمت همی

نیکوی بر بندگان از خویشتن چون نشمری

چو کافر سیه روی بر گرد او

ز دوده سنانها بود آبدار

ابا ویژگان ماند وامق بجنگ

نه روی گریز و نه جای درنگ

چون بپیونداند او با قبضۀ شمشیر دست

بگسلد هرچ اندر اندام عدو شریان بود

چو کوه بودند آن لشکر و بحملۀ شاه

همه شدند پراکنده چون غبار و دخان

درین جهان که تواند چو شاه بود بفضل

کدام خار بود چون صنوبر و عرعر

نیزۀ خسرو ستاره است و دل شیران فلک

تیغ او شیرست و مغز جنگجویان مرغزار

کجا شریف بود چون غضایری بر تو

ز طبع باشد چونانکه زر سرخ و سفال

گران بود بزمین بر بپای چون بدود

بباد بر نگذارد بدان گرانی بار

فروغ روی چو مهشان همی نماید گل

شکنج زلف سیه شان همی فشاند قار