بار دیگر خبر افتاد که زنده است بهار

زان تغابن نفس سرد به اکراه زدند

به زبر منت کس یک نفس بسرنبرد

کسی که شصت خزان و بهار برده بسر

در حق وی همه از نفس نمودید قیاس

وین حقیقت ز سخن های مخالف پیداست

چون نفس شود خسته و جان گردد بیمار

افرشتهٔ او سوی پزشگ آید گریان

همه به نفس خبیث وهمه به طبع شریر

همه به کذب مثال و همه به لؤم سمر

گلهٔ دزدان کاز میدان دررفته بدند

بازگشتند و نفس شان باز از حنجره شد

آسمان تا بنگری ملکست و آفاقست و نفس

حیف باشد گر برین آفاق و انفس ننگری

وان که دو صد ادعا به عشق فزون داشت

بین که چه آهسته می کشد نفس امروز

فرزند ناخلف نفس فرمان من برد از جان

زیرا به تربیت او را فرمانروا پدرم من

چون بهار انده فردا مخور و باده بخور

که همین یک نفس از عمر حسابست امشب