شاه واقف گشت از ایمان من

وز تعصب کرد قصد جان من

آب روح شاه اگر شیرین بود

جمله جوها پر ز آب خوش شود

من نخواهم رحمتی جز زخم شاه

من نخواهم غیر آن شه را پناه

جمله را با همدگر در می فکند

ز آهن پولاد آن شاه بلند

هر رسول شاه باید جنس او

آب و گل کو خالق افلاک کو

این عجایب دید آن شاه جهود

جز که طنز و جز که انکارش نبود

سجده کرد و گفت کین گاو سمین

چاشت خوردت باشد ای شاه گزین

متهم را شاه چون قارون کند

بی گنه را تو نظر کن چون کند

خشم شاه عشق بر جانش نشست

بر عوانی و سیه روییش بست

اندرین اندیشه می بود او دو دل

تا سلیمان گشت شاه و مستقل