مرا مستی ار آن صهبای معنی است

که جامش را شراب از آب طوبی است

بس ای ملک که نه گوگرد سرخ گشت سخن

نه کیمیا که ازو هیچکس ندید خیال

بس ای ملک که جهانرا بشبهت افکندی

که زر سرخست این یا شکسته سنگ و سفال

روا بود که ز بس بار شکر نعمت شاه

فغان کنم که ملالم گرفت زین اموال

از این بختی که ما داریم فریاد

چه بخت است این که روی او سیه باد

هر که یکدم جدا ز مقصود است

او در آن دم لعین و مطرود است

فیض مهرش که جهان را عام است

حصر بر خود نه حد هر خام است

بس ای ملک که من اندر تو آن همی شنوم

که در مسیح شنیدم ز جملۀ جهال

بنده جامی که به داغ تو خوش است

به فروغی ز چراغ تو خوش است

شد گمانش که شور سرهنگ است

کش به سوی الاغ آهنگ است