نکوست رشتهٔ زرین مهر و هالهٔ ماه

که این سگان تو را طوق و آن طناب شود

سوی دل بی رحمت از شست دعا شبها

هم خود فکنم ناوک هم خود سپرت گردم

هان سال تو و حیوت تازه

ای مردهٔ لاش یار برخیز

آ سر که دیدی خاک گشت از آستان فرسائیش

وان آستان هم بازرست از زحمت فرسودگی

وگرنه محال است آوردن او

به حجت نویسی و قاصد دوانی

جهانرا سربسر مست از می توحید می بینم

گهی کز بادهٔ غفلت دمی هشیار میگردم

گردون نگردد روزی که گردد

از کوی معشوق آواره عاشق

گه از زلفی بجان آید کمندی

گه از گیسوئی افتد دل بتشویش

بس است ای فیض تن زن تا نباید

سر انگشت پشیمانی گزیدن

از بنی آدم ندیدم محتشم مانند تو

وصل را نامستعدی انس را ناقابلی