چرا همی بگزینی تو بر وصال فراق

چرا همی ز خراسان روی به سوی عراق

آن کاو همی به قلعهٔ خیبر زند مثل

واندر مثل همی سخن از حیدر آورد

مرا همی نفس سرد خیزد از آتش

تو را همی سخن تلخ زاید از شَکّر

وان زدوده تیغ گوهردار او چون صیقل است

کز دل کفار زنگ کر بزداید همی

نهد از هجر همی بر دل مظلومان داغ

نهد از خَمرْ همی برکف مستورانْ جام

زرگری سازد همی باد خزان اندر رزان

زان همی زرین شود برگ رزان اندر خزان

نور سعادت تو همی زرکند ز خاک

بوی عنایت تو همی گل کند ز خار

بلند رای تو گوهر همی کند ز حَجَر

خجسته همت تو زر همی کند زتراب

ای شاه زتو تخت همی نازد و زین

وز دولت تو داد همی یابد دین

آن سرفراز محترم وان مقتدای محتشم

آن قبلهٔ جود و کرم وان کعبهٔ فضل و عطا