مست شبانه بامداد، آمد و کرد قتل ما

فتنهٔ روز ما ببین، مستی دوش او نگر

مستیم و مستی ما از جام عشق باشد

وین نام اگر بر آریم، از نام عشق باشد

کجا شایسته دانم شد نظر گاه الهی را؟

که عمر خود تلف کردم به خودرویی و خودرایی

مستی مال و جاه و زور و جمال

هم حرامست و نیست هیچ حلال

که میبرد خبر عاشقان شیفته حالش؟

ز سجده گاه عبادت به پیش صدر جلالش

رندم، تو پر غرامت رندی چو من بکش

مستم، تو بر سلامت مستی چو من بکوش

گاه دعا به نالهٔ زیرت چو گوش کرد

روز بلا به گریهٔ زارت نگه کند

به گاه عجز ضروریست عرض قصه، تو نیز

به عجز قصهٔ خود عرض کن، که گاهش هست

بر امید خواب مستی دوش بر طرف چمن

بلبلان بوستان از غنچه بالین بسته اند

مگرم عقل شکیبی دهد از عشق، ارنه

بس خرابی کند این جرعه، که در جام منست