ز عشق خط روان مسلسل قلمت

نسیم آب روان را کشیده در زنجیر

دل نشان شد سخنم تا تو قبولش کردی

آری آری سخن عشق نشانی دارد

هر کرا عقل درین راه مربی باشد

لاجرم در حرم عشق نباشد بارش

به صبر خواستم احوال عشق پوشیدن

دگر به گل نتوانستم آفتاب اندود

مرا از ازل عشق شد سرنوشت

قضای نوشته نشاید سترد

مرا تا عشق تعلیم سخن کرد

حدیثم نکته هر محفلی بود

طریق عشق طریقی عجب خطرناک است

نعوذبالله اگر ره به مقصدی نبری

خم دو زلف تو بر لاله حلقه در حلقه

به سنگ خاره درآموخت عشق ورزیدن

تا گنج غمت در دل ویرانه مقیم است

همواره مرا کوی خرابات مقام است

بشارت بر به کوی می فروشان

که حافظ توبه از زهد ریا کرد