صبر مفتاحِ نجات است نزاری خوش باش

اخترِ طالعت آخر به درآید ز زوال

ملامت مکن بر نزاریِ مسکین

اگر پیش با خود نیاید ز مستی

همین گفت بر خود ببخش ای سقیم

دگر با نزاری نشانی نرفت

وقت نثار کردن ماییم و نیم جانی

نقدی چنین چه ارزد در حضرتِ چنانی

چون موکب عاشقان روان شد

خود را به طفیل در ره انداز

چرا بر هیچ بی دل رحمتی نیست

چه دل داری مگر خود دل نداری

ولی چو هستم از اوّل عزیز کردۀ تو

عزیز کردۀ خود را چنین مگردان خوار

کسی را که زان جام دادند می

به کلّی و جزوی ز خود بازرست

با تشنگان سوخته ی خود به شربتی

گو تا مضایقت نکند آبْ دارِ حسن

متقّی مخمر نشاید کارها را وقت باید

از لعاب اطلس نیاید جز به تدریج و مدارا