گر جاهلی ستایش جاهل کند ولی

نتوان ستود پیش خرد ناستوده را

تو حاکمی ار عنان بپیچی

من زنده و مرده در رکیبم

ببین تا چه بینی به چشم عیان

اگر تو نباشی ولی در میان

صبوح آفتِ مغز و ضعفِ دل است

ولی طبعِ بُرنا بدان مایل است

عجب از زاهدِ دل مرده دارم

که خود را هم ز مردم می شمارد

چنین ناجوانمردی ای پیش کرد

ولی هم سزای سر خویش کرد

خلاف نیست نزاری ز هرچه گیرد باز

ولی ز دوست نشاید خطاب بازگرفت

اگرچه از منِ مظلوم کس نمی شنود

ولی تظلّمِ خود برقرار می دارم

ولی مرغِ تسلیمِ ما از بدایت

گرفته نشیمن بر این آشیانه

اگرچه ملک و مال و جاه دارد

ولی چون یارِ من یاری ندارد