در عشق زن مپیچ که معجر کند به فرق

این کار زشت، همت والای مرد را

چون بال مرغ خانه زمین گیر می کند

تعمیر خانه، بال فلک سای مرد را

هر چه گویند آشنایان سخن، منت به جان!

نیستم من مرد تحسین سخن بیگانه ها

راندن نکند خیرگی از طبع مگس دور

اندیشه ز خواری نبود مرد دون را

مرد هیهات است آمیزد به این ناشسته روی

تا به دامان قیامت دختر رز دخترست

مرد میدان نیست طوطی، ورنه از صد رهگذر

صفحه آن روی از آیینه خوش میدانترست

مهر زنان که رشته پای تجردست

سوزن به زیر پا شکند رای مرد را

پهلو ز زن بدزد که این رخنه فساد

در خون گرم غوطه دهد جای مرد را

تو مرد صحبت دل نیستی، چه می دانی

که سر به جیب کشیدن چه عالمی دارد

چو شیران ز غیرت در آن عرصه مرد

برآوردی از خود سلاح نبرد