تا نسیم نوبهار عشق در مشاطگی است

شبنم این بوستان محو گل روی خودست

گردیده است سیلی صرصر به شمع ما

دامان هر که را به شفاعت کشیده ایم

محو گردد در نظر واکردنی مد شهاب

دل منه چون غافلان بر طول ایام حیات

محو نتوان ساختن از صفحهٔ خاطر مرا

مصرع برجستهٔ باغ و بهارم همچو سرو

نیست جوی شیر جاری در بساط بیستون

کز حرارت استخوان سنگ گردیده است آب

ای ز رویت هر نظر محو تماشای دگر

در دل هر ذره ای خورشید سیمای دگر

ز حلقه گر چه سراپای چشم گردیده است

هنوز زلف ندیده است آن سراپا را

پیش پا دیدن ز ما صائب نمی آید چو شمع

بس که محو جلوه آن قد رعناییم ما

من از تردامنی گردیده ام چون موج دریایی

خوشا ابری که سازد خشک، دامان تر خود را

ساده لوحانی که محو حسن بی رنگی شدند

ابجد مشق جنون دانند خط و خال را