نسبت رایش نخواهم داد با تابنده مهر

زانکه راث را آریا تشبیه نقصان می رسد

به ری آمد ز آذربایجان وز یاری یزدان

همای همت خواجه فکندش سایه بر پیکر

حصار عقل مسخر کنم به همت عشق

که زلف و خال نکویان کم از سپاهی نیست

مهر تو دلنواز قهر تو جان گداز

بخت تو سرفراز خصم تو ممتحن

کلف گرفت چو رخسار ماه پنجهٔ مهر

ز رشک روی تو از بسکه پشت دست گزید

شاها ز عنایت تو قاآنی

بر تارک مهر و مه مقرّ دارد

به پارس هیچم اگر نیست گو مباش که هست

به مهر چهر ملک زاده دل گروگانم

مگو ز مهر بسایم عبیر بر زلفش

که زلف او را ساید همی به خویش عبیر

شمع روشن به شب تیره تو گویی به مثل

پرتو مهر پیمبر به دل بولهب است

مهتاب بود مهر تو و حادثه کتان

خورشید بود چهر تو و نایبه شبنم