چو ابر از شور بختی شد نمک بار

دل از شیرین شورانگیز بردار

بشر بانگی بر او زد از سر هوش

گفت با حکم کردگار مکوش

بشر با او چو نیک و بد گفتی

او بهر نکته ای برآشفتی

در اندیشید و بود اندیشه را جای

که باد افراه را چون دارد او پای

چنینست رسم این گذرگاه را

که دارد به آمد شد این راه را

پاسخش داد و گفت نام رهی

بشر شد تا تو خود چه نام نهی

ترازوئی که ما را داد خسرو

یکی سر دارد آن هم نیز پر جو

سخن در نیک و بد دارد بسی روی

میان نیک و بد باشد یکی موی

کنی یادم به شیر شکرآلود

که دارد تشنه را شیر و شکر سود

ز بد فعلی که دارد در سر خویش

چو گرگ ایمن نشد بر مادر خویش