ای خداوندی که دارد از عطای عام تو

منتی بر هرکه درگیتی خدای ذوالمنن

شهد می ریزد به جای خنده زان شبرین لبان

قند می بارد به جای حرف زان نوشین دهن

روی تو مهریست رخشان کش زمین آمد سپهر

رای تو شمعیست تابان کش جهان آمد لگن

مهر لامع نزد رایش کوکبی در احتراق

نسر واقع بر سنانش صعوه یی بر بابزن

از هراس بأس او گوی زمین را ارتعاش

از نهیب گرز او چرخ مهین را بو مهن

چشم وگیسوی تو چون بینم به یاد آید مرا

حالت افراسیاب اندرکمند تهمتن

می کندگه دل چکار افغان چرا از غم چسان

همچو قمری کی بهاران بر چه بر سرو چمن

مهرچهر روشنت در موی همچون جوشنت

نور یزدانست در تاریک جان اهرمن

خال مشکت به رخ یا هندویی آتش پرس

خط سبزت گرد لب یا طوطیی شکرشکن

می نسوزد شمع راکس زود برخیز ای ندیم

جمع را گردن فراز و شمع را گردن بزن