سپر ندارم در کف به دفع تیر فلک

چو ایمنم که طریق سداد می سپرم

ز سیر هفت مشعبد اسیر ششدره ام

ز دست چار مخالف بنای هشت درم

چرا نسازم با خاکیان درو فلک

که هم ز خاکم من ز گوهر دگرم

عجب مدار که از روزگار خسته شوم

ک او شرارهٔ شرست و من سپید سرم

عیان چو باز سفیدم نهان چو زاغ سیاه

چنین به چشم سرم گر چنان به چشم سرم

ز روزگار توقع نمی کنم خیری

که خیر روی بتابد ز من که محض شرم

گذشت عمری تا زیر این کبود حصار

به جرم آدم عاصی مطیع و برزگرم

گر از کمال بتابم چو خور ز خاور اصل

بسازد اختر بهر زوال باخترم

دیم نکوتر از امروز بود و باز امسال

ز پار چون به یقین بنگرم بسی بترم

به علم صور محض ره چه دانم و چون

ز عقل خالی همچون ز جان تهی صورم