فدای بلخ دل من،که روضهٔ ارمست

حریم او بامان همچو بیضهٔ حرمست

بلخ را پیروز شاه احمد همان هجرت نمود

تا فروبارید از هم همچو برگ اندر خزان

بلخ شهریست در آکنده به اوباش و رنود

در همه شهر و نواحیش یکی بخرد نیست

تا تو کم بودی ز عقد دوستان در شهر بلخ

بود هر روز فراغت دوستان را غم فزای

دل به بلخ و تن به کعبه راست ناید بهر آنک

سخت بی رونق بود آنجا کلاه اینجا قبای

برساند به بلخ و حضرت بلخ

گردد از فرشان چو باغ ارم

بلخ بس خوشست، لیکن بلخیانرا باد بلخ

مرمرا با شهرهای گوز گانانست کار

بلخ بس خوشست، لیکن بلخیان را باد بلخ

مر مرا با شهرهای گوز گانانست کار

ز عزم بلخ تو شد عیش ما مصحف بلخ

زهی عزیمت انده فزای شادی کاه

وارثان انبیا اینک چنین باشند کوست

علم و تقوی بی نهایت پس تواضع بر سری