ضیای حشمت او آفتابیست

علو همت او آسمانیست

ناوک حادثهٔ گردون را

سایهٔ حشمت او خفتانست

پدر کرده ست ازینسان سربلندش

نیفتد اینقدر حشمت پسندش

جود را ملجا است همت او

جاه را مرکزست حشمت او

تا تو من بنده را نمی جویی

آب حشمت نمانده در جویم

عدت حشمت تو باد تمام

مدت دولت تو باد دراز

دیدنت حشمت و جلال دهد

التفات تو ملک و مال دهد

زلیخا را در آن فرخنده منزل

همه اسباب حشمت بود حاصل

زهی بر حشمت گردون اساست

ز حیرت دیدهٔ افلاک خیره

حشمت عدل علایی به جهان

قهرمان تو تمام است تمام