شد از آن نور بقا دیده فروز

آمد و خوابگهش گرم هنوز

به قلم گر نرسید انگشتش

بود لوح و قلم اندر مشتش

لوح آثار قلم هیچ نداشت

که به رخ حرف تمناش نگاشت

ریگ از اکسیر قدومش زر شد

بطن وادی صدف گوهر شد

صورتش گر چه ز آدم زاده

معنیش اصل وجود ا فتاده

گل که آمد عرق رخسارش

نیست جز شبنمی از گلزارش

صدق و عدل آوری و جود و حیاست

که از ایشان به جهان مانده بجاست

اشهبی همچو شهاب آتش پای

نعل او چون مه نو گردون سای

بودش ایام به ره بنشسته

چار طاقی ز عناصر بسته

طرفه نامش که به آن نامزد است

کرده نعلین ز حرفین مد است