چون نباشد نور دل دل نیست آن

چون نباشد روح جز گل نیست آن

تو مگو: چون ز دل به دل راهست؟

کانکه دل دارد از دل آگاهست

چون دل بوزینه گردد آن دلش

از دل بوزینه شد خوار آن گلش

عین ما جوئی به عین ما بجو

جز به عین ما نیابی عین ما

دل صفهٔ صفاست و ما صوفیان دل

دل خلوت خداست و ما ساکنان دل

در خیبر به دست نتوان کند

دل تواند، دل اندرین دل بند

چرا دایم بخوابی ای دل ای دل

ز غم در اضطرابی ای دل ای دل

ای تو دل آزار و من آزرده دل

دل شده ز آزار دل آزار، زار

چرا آزرده حالی ای دل ای دل

همه فکر و خیالی ای دل ای دل

شیر چون وا گشت از چشمه به خور

جست در خر دل نه دل بد نه جگر