پس تفحص کرد کین سعی کی بود

شاه را اهلیت من کی نمود

بی سعی فنا ظالم ازخشم نپوشد چشم

آتش ته خاکستر احرام حیا بندد

زین نفس سوزی که دارد خلق بر طاق و سرا

سعی عبرت بافی کرم بریشم می کند

کجا رویم که دامان سعی بسمل ما

ز ضعف در ته خون چکیده می ماند

ز سعی من، این مرز گردید گلشن

ز گلبرگ پوشید گلبن ثیابی

ازآغوش مژه سر برنزد سعی نگاه من

نیستان ادب را نالهٔ زار اینچنین باید

چو ما، خود خادم خویشیم و مخدوم

بحکم کس نمیگردیم محکوم

هر آن موری که زیر پای زوریست

سلیمانیست، کاندر شکل موریست

حساب خود، نه کم گیر و نه افزون

منه پای از گلیم خویش بیرون

مایهٔ نومیدیی در کار دارد سعی آه

بی شکستن نیست ممکن تیر ما را پر بود