صبح امیدیم بیدل آفتاب عشق کو

ناله خوش کرده ست امشب آشیان زخم را

مویم به مثال صبح روشن شد

روزم به مثابه شب ادکن

پس بیارایند او را به دو صدگونه نگار

که همی گویی آراسته مانا مانیش

چون آقا صادق آن فروزان اختر

تزویج نمود دختری مه پیکر

صور روان خفته دلانیم چون خروس

آهنگ دان پردهٔ دستان صبح گاه

بی ترس تیغ و دار بگوئیم تا که ایم

نقب افکن خزینهٔ ترکان صبح گاه

گردون نقاب صبح به عمدا برافکند

راز دل زمانه به صحرا برافکند

ما مرغ عرشییم که بر بانگ ما روند

مرغان شب شناس نواخوان صبح گاه

تف تیغش چنان گشت آسمان گیر

که همچون صبح دم شد جهانگیر

چون بیاید صبح وقت بار شد

انجم پنهان شده بر کار شد