در میان خانه آوردش کشان

خفت اندر زیر آن نر خر ستان

دانه کمتر خور مکن چندین رفو

چون کلوا خواندی بخوان لا تسرفوا

تو عذاب الخزی بشنو از نبی

در چنین ننگی مکن جان را فدی

که اندرون دام دانه زهرباست

کور آن مرغی که در فخ دانه خواست

پس نکاح آمد چو لاحول و لا

تا که دیوت نفکند اندر بلا

صاحب دام ابلهان را سر برید

وآن ظریفان را به مجلسها کشید

هیچ علت اندرو ظاهر نشد

هیچ کس از سر او مخبر نشد

زشتها را خوب بنماید شره

نیست چون شهوت بتر ز آفتاب ره

گفت نی آن نار اصل عارهاست

هم چو این ناری که این زن را بکاست

نعمت از دنیا خورد عاقل نه غم

جاهلان محروم مانده در ندم