خجسته آفتاب در شرف سلطان جلال الدین

کزو هر دم جهان را طالع فرخنده می آید

او خود غم او ز پیش دانست

وان مصحت، آن خویش دانست

یک قبا جانم که از تن رفته بود

دیدم آنگه در ته یک تای اوست

گر پیش تو لافد مه کامل، نپذیرد

دعوی تمامی کس ازین نیم تمامان

غرض، اعظم ملک غازی چو در جنگ

محل دید از برای سیر آهنگ

می دهم جان مرو از من، وگرت باور نیست

پیش ازان خواهی، بستان و نگهدار جدا

تا رخ تو زلف ترا پیش کرد

زلف تو مه را به پس خویش کرد

چو «کنولادی» در را صدف بود

به خدمت پیش شاه بحر کف بود

بزن سنگ، ای ملامت گو، ز هر سو

که ما را چشمهای عقل پیش است

خسروا، مشغول یاران شو به زود

کز برای شب همه غم پیش ماست