لالهٔ دعوی ز کوه که دروغان نیست کن

آفت فتوی ببر از مفتیان جهل بار

ز دندان همی ریخت آتش به جنگ

ز خارا همی کرد سوهان به چنگ

نامهٔ تو ببرت چون ببر مرده کفن

خامهٔ او به کفش چون به کف قحبه خضاب

ببر از مردم غم دیدهٔ ایران خبری

سوی آن کشور و آن مردم پاکیزه فعال

مردم از شوق هم آغوشی آن سرو، دریغ!

کان نهال چمن حسن ببر دیر آمد

دوران چو رام توست بران بر مراد خویش

میدان بگام توست ببر گوی از میان

بنفشه به بالای یکیّ درفش

ببر برگ هر یک چو جامی بنفش

ساز خاک قدمش جامی را

ببر از وی به دمش خامی را

به دیگر شد و زدش زخمی درشت

چنان کش ز سینه برون برد پشت

چون ز دو انگشت ویی تیز دست

قید تعلق ببر از هر چه هست