ای خداوندی که گر نز بهر مدح تو بدی

نور روحانی نپایستی درین زندان تن

یا ز برهان کرم بود و خداوندی و عفو

آنچه با مسلم و نجاری و با جرتان کرد

خداوندی که در وحدت قدیم است از همه اشیا

نه اندر وحدتش کثرت، نه محدث زین همه تنها

ای خداوندی که رنگ و بوی بزمت چون بدید

گفت گل بر خود چه می خندی که اینجا دسته ام

ای خداوندی که بی حکم تو بر روی زمین

دم نیارد زد هر آن کاو عاقل است و جانور

ای خداوندی که روز خشم تو از خشم تو

در جهد آتش به سنگ آتش و آتشزنه

گر هنرمندان بسی هستند باتدبیر و رای

نیست کس را این خداوندی و جاه و اقتدار

ای خداوندی، که افریدون و جم را بر درت

موضع دربان و جای پاسبان باید گرفت

ای خداوندی که گر عزم تو بر گردون شود

قطب گردون پیش عزم تو سزد گر دون شود

ای خداوندی که گر بی کام تو گردد فلک

آرزوی خویش را تو بر فلک تاوان کنی