نه آزر چون رخت نقشی دگر کرد

نه مادر چون تو فرزندی دگر زاد

به عاملی چو دگر عاملانت شد راضی

به بندگی چو دگر بندگانت کرد اقرار

مستی ز چشم دلکش میگون یار جوی

وز جام باده کام دل بیقرار جوی

تا همتت به قدر سپهر دگر شدست

ما را دگر جهانی آمد جناب تو

دگر برون شدنم زین دیار ممکن نیست

دگر غریبیم از کوی یار ممکن نیست

جوی ز خرمن هستی من بکف ناید

اگر بکاهی از لطف نیم کاه دگر

بوده ز جور حادثه احوال من دگر

و اکنون بحسن تربیت تو دگر شده

به زیر جامه جست و جوی کردی

پس آنگه در دگر کس روی کردی

آدمی باید و حوای دگر دوران را

که دگر مثل تو فرزند بباید زادش

ز سنبله به عطارد دگر جوی نرسد

اگر عنایت رای تو را رضا نبود