جویندهٔ جان آمده ای عقل زهی کو

دلخواه جهان آمده ای قوم خهی کو

جهان را پهلوان چون تو نباشد

زهی از تو جهان را صد تفاخر

زهی خجسته لقایی که درّ معنی را

برآستانۀ نظم تو پی سپر دیدم

زهی بنور جمال تو چشم جان روشن

زماه چهرۀ تو عذر عاشقان روشن

زهی بالعل تو شهد و شکر هیچ

خهی با روی تو شمس وقمر هیچ

محیی بر شمع تجلای جمالش می سوخت

دوست می گفت زهی همت پروانه ما

زهی ملک که حلال اینچنین بود دینار

به تیغ پالده در خون خصم داده صقال

چون بپیوست غمش با رحم هستی من

نیستی زادم ازو اینت قوی درد زهی

زهی موافق احمام تو زمین و زمان

خهی متابع فرمان تو سنین و شهور

زهی هر کام از اختر جسته دیده

شکر را رام و شیرین را رمیده