گر کسی گوید ما صد همه سنجر نامیم

گویمش نی نی منک چو اوئلوالامر بخوان

تا بود راست حسابش چو حساب سنجر

چون که واوی که نه مقروست کنی زو نقصان

فر او هرکه ببیند دهد انصاف که او

پادشاهیست به حق بر همه معمور جهان

خلف را از خلیفه گوید این راز

که گشت بخت و دولت کار پرداز

صواب آن شد که دو لولوی هم درج

شود هر یک چراغی در دگر برج

چو حال اینست آن به کادمی زاد

دمی باشد بروی دوستان شاد

به یکجا خوردشان بودی جدا خواب

نخوردنی دمی بی یکدگر آب

ز هجران برادر در نهانش

غمی می زاد هر دم توامانش

خضر خان کز بهار زندگانی

بهر سو میزند شاخ جوانی

کجا دو مرغ را خانه بهم ساخت

که باز اندر میان سنگی نینداخت