پس عقاب آن موزه را آورد باز

گفت هین بستان و رو سوی نماز

کار جهان و بال جهان دان که بر خدنگ

پر عقاب آفت جان عقاب شد

مرغ درویش بی گناه مگیر

که بگیرد تو را عقاب عقاب

چون زلف تو هواش ظلام از پس ظلام

چون کار من زمینش عقاب از پس عقاب

بر زبردستان کند گر زیر دستان را دلیر

از عقاب و صعوه خیزد بانک و زنهار از عقاب

گرفتار عقاب آرزوئی

اسیر پنجهٔ باز هوائی

عقاب تکاور برانگیختم

چو آتش بدو بر تبر ریختم

وانگه به کلاتت اندر اندازند

آنجاکه عقاب افکند شهپر

برفتند ازان جای شیران نر

عقاب دلاور برآورد پر

طورگ دلاور نشد هیچ کٌند

عقاب نبردی برانگیخت تٌند