آن زمره که از منطق ما بی خبرند

سد نغمهٔ ما به بانک زاغی نخرند

سخن چون شد ازو یکسر شنیده

اجابت کردم و گفتم: به دیده

درین فکرت نمیخواهیم رنجت

برون کن رشتهٔ گوهر ز گنجت

زمین را از شکوهش زیب و زینست

سرور خلق و سر الوالدینست

از هستی تو زیب برد صورت امکان

بر منطق تو فخر کند دانش و فرهنگ

مگر عذرم بزرگان در پذیرند

بزرگان خرده بر خردان نگیرند

گرامی گوهر دریای شاهی

گزیده میوهٔ باغ الهی

عدو که منطق حافظ طمع کند در شعر

همان حدیث هُما و طریق خطّاف است

در آن عذری نیاوردم بر او

چو دیدم سر دولت در سر او

دل از ده نامهای کهنه سیرست

بگو ده نامه ای شیرین، که دیرست