ای کریمی که عنا را به عنایت ببری

برنتابم ز در و درگه تو نیز عنان

پسر فضل کریمی که به افضال و کرم

از جهاندار بشیرست سوی هر بشری

ای کریمی که شود عاجز و تشویر خورد

هرکه هنگام کرم با تو درآید به جدل

آن کریمی تو که از نامهٔ اعمال ولی

بسترد مهر تو تا حشر معاصی و زلل

فسانه طی کن و در مدحت کریمی کوش

که در کرم سگ او عار دارد از حاتم

کسب کردی به کریمی و سخا نام نکو

که نبوده به دو گیتی به ازین مکتسبی

ولیک نیست کریمی جز از تو اندر عصر

که تا کند کف او از کف نیاز جداش

آن مروت را میر و ملک و مهتر

آن کریمی را جای و وطن و مسکن

درم کشست و کریمی که در خزانه او

درم نیابد چندانکه بر کشد زوار

ای کریمی و حلیمی که ز نسل آدم

کرم و حلم ترا آمده بی استغفار