مل رفت به سوی گل، گل رفت به سوی مل

گل بوی ربود از مل، مل رنگ ربود از گل

ای دو لب تو گل و دو رخسار تو گل

مل ده بر گل که خوش بود بر گل مل

کنون بشنو حدیث نامهٔ گل

دمی نظّاره کن هنگامهٔ گل

فلک را از تف دل گرم دل کرد

زمین در عشق گل از دیده گل کرد

گل مخر گل را مخور گل را مجو

زانکه گل خوار است دائم زرد رو

گر بخت گل گره خورد از سعی نیم شب

عمال نیمروز گشایند بخت گل

بزاری عندلیب از گل سخنجوی

گل از گهواره چون عیسی سخنگوی

گل بی خاک نخواهد روئید

خاک، هر سوی بود، گل زانسوست

ز می بیخود دل خونخوارهٔ گل

فروزان آتش از رخسارهٔ گل

بدو گل گفت، کای شوخ سبکسار

بجوی و جر، گل خودروست بسیار