بر ارغوان بیش خواه از ارغوان رخ بتی

چو ارغوان باده ای که رخ کند ارغوان

به سرخی چهرهٔ او ارغوان است

به گرد ارغوان شمشاد دارد

ای روی تو از می ارغوان رنگ

دارد سمنت ز ارغوان رنگ

گر اشک من نخواهی همرنگ ارغوان

سنبل متاب بر رخ چون ارغوان خویش

گهی زباران رشک ارس بدی چشمم

کنون زگریه ی وافر ارس فرات من است

گر ارغوان ز باغ بشد هیچ باک نیست

می خواه ارغوانی بر یاد ارغوان

چون درخت ارغوان خونابه بار از دیدگان

تا شود گوهر سرشگت چون سرشگ ارغوان

بوستانش را گر از عود ارغوان روید همی

ارغوان از عود روید لابد اندر بوستان

ارغوان و گل همی از پرده بنمایند روی

تخت زیرگل بریم و رخت زیر ارغوان

نگارا تا تو از سنبل تراز ارغوان کردی

رخ چون ارغوان من برنگ زعفران کردی