مرا به خدمت او دستگاه داد سخن

مرا به مدحت او پایگاه داد زبان

آنکه بدو داد جان زندة جاوید شد

عمر دو روزینه داد عمر فراوان گرفت

کریمش کرد و عالم را نوا داد

رحیمش خواند و عصیان را صلا داد

نام تو شنید بنده دل داد بتو

چون دید رُخ تو دل داد بتو

از دولت عالی به سعادت ستدم داد

زین خلعت فاخر که خداوند مرا داد

او نیز به این سخن رضا داد

وین داعیه را به سینه جا داد

مخواه آنچه کم داد بی بخت دست

به خست توان پای او سخت بست

ابله از چشم زخم کم رنج است

اکمه از درد چشم کم ضرر است

صبا دوشم ز جانان این خبر داد

که هی هی نخل امیدت ثمر داد

از پی راه حق کم از کودک

نتوان بودن ای کم از یک یک