خسروا بلقیس ثانی آنکه مهد عصمتش

در جناب قدس بالاتر ز مهد مریم است

ای که خواهی پاس ناموس محبت داشتن

شرم دار از دیدن گل بی رضای عندلیب

روح قدس را ز فخر روزی صد راه

گرد درو مجلسش مجال و مدار است

به هوای صید یک ره، به گذار ما نیایی

تو که صید قدس گیری به شکار ما نیایی

بیا ای عندلیب از شوق قمری هم مشو غافل

چمن دارد خط پشت لب از سرو لب جویش

چون اله خویش را تقدیس کردم سالها

پس مرا می زیبد ار بر قدس لاهوتم برند

و غیر تقی یامر الناس بالتقی

طبیب یداوی الناس و هو مریض

ز آن نخل خشک تازه شود گر نسیم قدس

چون مریم است حامله تن دختر سخاش

به عندلیب پس از من قسم، که تا بودم

نبرد جانب گلزارم آرزوی گلی

گشاده اند زبان در ثنای او مرغان

چو عندلیب و چکاوک چو طوطی و چو دال