تا نزاری کی بود فارغ ز جمع مسکرات

از پی هر مسکراتش مسکراتی دیگرست

دل ز تشویش تو و من فارغ است

عکس کس دردسر آپیبه نیست

بزم عشاقست و سید در نظر

مست و دل شادیم و فارغ از غمک

در باغ سرو فارغ و آزاد می رود

او را چه غم اگر تو به قامت خمیده ای

هر یکی عالمی از فضل و هنرمندی و باز

فارغ از نیک و بد گردش عالم بودیم

رفت زی او محمّدِ بوبکر

آن همه صدق و فارغ از همه مکر

سرمست می عشق تو در جنت و دوزخ

از نار و نعیم ایمن و فارغ زعذابست

بمردم پیش از آن کاینجا بمیرم

از آن فارغ من از شاه و امیرم

تو خوش نشسته فارغ و اصحاب شوق را

هر دم بخیزد از سر کوی تو غلغلی

چهره عقل تو فارغ ز غبار ستم است

عرصه ملک تو ایمن ز سپاه فتن است