رفتند هم رهانت، بباید همیت رفت

انده مخور که جای سپنجیست بی نواست

فریب گریه زاهد مخور ز ساده دلی

که دام در دل دانه است سبحه داران را

ای فیض غم مخور که بمقصود میرسی

بختت مساعدت کند و روزگار هم

غم آن نرگس مخمور مخور گو نخورم

هوس آن گل بر بار مکن گو نکنم

از پی یک نور مبین صد ظلام

وز پی یک نوش مخور صد شرنگ

مگو، ای پندگو، اندوه بیهوده مخور چندین

چه خار از پا کشی آن را که پیکان در جگر باشد

مخور فریب محبت ز ناله همه کس

مشو چو شیشه می هم پیاله همه کس

عشق او داری ز عالم غم مخور

چون غم او می خوری مسرور باش

به بیماری از این جای سپنجی چون شوی بیرون

مخور تیمار چندینی نه بنیادش تو افگندی

ازین پس هیچکس نازارو خوش باش

غم دنیا مخور دیندار و خوش باش