آسیمه سار و سرنگون او از برون من از درون

او غرق خوی من غرق خون او منتظر من محتضر

رفتی و شهری مرد و زن بر خاک راهت منتظر

قلاب چندین دل ترا هم باز گرداند مگر

جانی که پرسیدی از و کرده وداع کالبد

بر لب ستاده منتظر تا از تو فرمان کی رسد

صبح و شام از پی دوانم روز تا شب منتظر

همرهی با او میسر نیست یک گامم هنوز

عقل و هوش و دل خیالت برد و جانم منتظر

تا هنوز از نرگس مستت چه فرمان می شود!

بود کوهی و بوالعجب کوهی

کوه دردی و کان اندوهی

هر گه از هجر یار نالیدی

کوه از این نالهٔ زار نالیدی

گریه چون کردی از سر اندوه

دجلهٔ خون روان شدی از کوه

گشت درویش با غم و اندوه

به صد اندوه ساکن آن کوه

بس که با آهوان قرار گرفت

انس با وحش کوهسار گرفت