نشان پای من آوارگی بجست، نیافت

به دشت گم شدگی ها سراغ من غلط است

قطره اشکیم با آوارگی هم کاروان

در کنار چشم از خاطر فراموشیم ما

نشان ز عالم آوارگی نبود هنوز

که ساخت عشق تو آوارهٔ جهان ما را

تا مهش در هاله خط رفت، شد پا در رکاب

باعث آوارگی گردد کمر گلدسته را

بیدل از سرگشتگانی منزلت آوارگی ست

اضطرابت چند چون ریگ روان رهبر شود

زانچه که دل را غم آوارگی است

دیده چه آگاه که نظارگی است

در دل برون دل چو نفس بال می زنم

آوارگی گل وطن است از سفر مپرس

وصل لیلی مطلب مجنون نبود، او را مدام

لذت آوارگی ها، دشت پیما کرده بود

بیدل غم آوارگی دیر و حرم چند

آن راه که دور از بر خویش است بلد گیر

خوی با آوارگی کن چون نبینی جایگه

چاره از بیچارگی جو چون نداری اقتدار