چون پدر اهل هنر را دوست دار

بندهٔ صاحب نظر را دوست دار

بمستی گفتم اسرار تو ای دوست

حقیقت بر سر دار تو ای دوست

هرگز گله از دوست به محرم نفروشم

گر مشتریم دوست شود هم نفروشم

پار با دوست بوده ایم این جا

آه ازین پیش دوست بودن پار!

هرچه از دوست می رسد ما را

بد نباشد بُود نکو ای دوست

بنام دوست از خود میتوان رفت

بیاد دوست بی خود می توان شد

از جور و جفای بی وفا دوست

چون شد دل خستهٔ بلا دوست

گرچه نارفته بدان دوست نخواهی پیوست

تا نگویی که بدان دوست برفتار رسم

اگر آگاه گنجی در بر دوست

حقیقت دان که گنجی اوست از دوست

بر آتش افروخته آبم زد دوست

بشتافت و بوسه با شتابم زد دوست