باز سرسبز شد زمین ز گیاه

همچو اقبال ناصرالدین شاه

که سرسبز باد این همایون درخت

که شاخش بلند است و نیروش سخت

از بهاران کی شود سرسبز سنگ

خاک شو تا گل نمایی رنگ رنگ

به طبع اهل دنیا پختگی نیست

ثمر چندان که سرسبز است خام است

هزار شاخهٔ سرسبز، گشت زرد و خمید

ز سحربازی و ترفند گنبد اخضر

بادا چمن جاه شما خرم و سرسبز!

زان سان که بران رشک برد صحن سما را

زین ابر رحمتی که ز مازندران رسید

سرسبز شد جهان و جوان گشت روزگار

سرسبز باد گلبن جاه تو تا زرشک

در چشم دشمنان مژه چون خار می کند!

سرسبز کسی باد که از رنگ زمرّد

پرهیزد و اندر دم افعی ننشیند

مرا نهال امید آن زمان شود سرسبز

که نخل موم کند ریشه در دل آتش را