چنان نازک اندام و سیمینه تن

که سیمین تن نازک اندام من

به آغوش اندر آورد افسرش مست

گرفتش سیب سیمین بر کف دست

بر آن سر کاسمان سیماب ریزد

چو سیماب از بت سیمین گریزد

دست نگارین بروی ما چه فشانی

ساعد سیمین بخون ما چه نگاری

ساق او را اگر نظاره کند

پای تا سر شبق شود عنین

گفتی خط مشکینش بر عارض سیمین

طغرای جمال است به منشور شرف بر

ایا سرو قد ترک سیمین قفا

ندیدم به هجران تو جز جفا

چو از مه نیمهٔ ماهی بسر شد

کمان ماه چون سیمین سپر شد

سیمین زنخ که طره عنبرفشان برد

دل را در افگند به چه و ریسمان برد

میانی یافتم کز ساق تا روی

دو عالم را گره بسته به یک موی