آخر ای دوست کجایی که چنانم بی تو
که سر از پای و شب از روز ندانم بی تو
اشتباهی بنماند که تویی هستی من
چون که از هستیِ خود نیست گمانم بی تو
نه همان بلبلِ دیوانۀ عشقم یارب
که چنین بسته لب و گنگ زبانم بی تو
مُهرِ پیمان تو بر دیده و دل بنهادم
خاک در چشمِ دل و دیده فشانم بی تو
تا به خدمت نرسم باز نبینم رویت
کافرم گر نفسی خوش گذرانم بی تو
چه عجب گر تو شبی زنده گذاری بی من
عجب آن روز که من زنده بمانم بی تو
شفقتی کن که دلم بر سرِ پا منتظرست
مرحمت کن که روان است روانم بی تو
ناتوانم چه کنم بی تو نمی یارم بود
چند گویم نتوانم نتوانم بی تو
هم به امّیدِ تو خواهم که بماند جانم
که نه از مرگ بتر صحبتِ جانم بی تو
از صبا پرس شبی حالِ نزاریِ نزار
تا نشانی دهد از نام و نشانم بی تو
