چنان آرزومندِ دیدارِ اویم
که جان می رسد بر لب از آرزویم
چه ها می رسد بر سر از دستِ هجر
به نامحرم این قصه چون باز گویم
از آن گه که محرومم از رویِ خوبش
فرو می رود اشکِ حسرت به رویم
شبی سدره از ژاله ی ارغوانی
به خون صفحه ی ارغوانی بشویم
اگر چه بمردم ز هجران ولیکن
عرق چین او زنده دارد به بویم
چو کحل الجواهر کشم در دو دیده
غباری گر آرند از آن خاک کویم
به جز جامِ می غم گساری ندارم
اگر چند سر در کش از عیب گویم
من و کوزه ی راح گو سنگ طعنه
به هم در شکن توبه ی چون سبویم
نزاری شکیبایی از می ندارد
زِ من کی شود باز دیرینه خویم
