با دوست باش گر همه آفاق دشمنند
کاو مرهم است اگر دگران نیش می زنند
ای صورتی که پیش تو خوبان روزگار
همچون طلسم پای خجالت به دامنند
یک بامداد اگر بخرامی به بوستان
بینی که سرو را ز لب جوی برکنند
تلخ است پیش طایفه ای جور خوبروی
از معتقد شنو که شکر می پراکنند
ای متقی گر اهل دلی دیده ها بدوز
کاینان به دل ربودن مردم معینند
یا پرده ای به چشم تأمل فروگذار
یا دل بنه که پرده ز کارت برافکنند
جانم دریغ نیست ولیکن دل ضعیف
صندوق سر توست نخواهم که بشکنند
حسن تو نادر است در این عهد و شعر من
من چشم بر تو و همگان گوش بر منند
گویی جمال دوست که بیند چنان که اوست
الا به راه دیده سعدی نظر کنند
